Elke avond onthechten ze het litteken van de voorgaande in rituelen prikken doorheen de zachtgespoten hoes van het vergeten Hun stem schuift uit de banden weg bedroefd om zichzelf, ingekeerd en omgekeerd, ze laat geen sporen na Zelfs al blijft het avond en heimwee hoognodig aanwezig de perfekte misdaad bestaat niet
Déjà-vu Wat erger is Inertie Ludo Vanroy, Copyright © 1999