Wat erger is

hoe iemand telkens de zetel aftast
met witte pianohanden
om een haar van haar te vinden
of zich veilig schrijft
alsof een gebaar van inkt geen bloedspoor kent
 
hij bekijkt de film
die hapert in het geheugen
waaruit het sneeuwt
voetje voor voetje
tot zij wegschuift
vastgevroren in een foto
 
liefje denkt hij
kom me zoeken in de tuin van heden
laat de appels slapen in de de bomen
vallen doen ze niet
kom me vinden
als een betrapte werkelijkheid
met nog een mondjevoorraadwoorden

Ludo Vanroy, Copyright © 1999.